به طور کلی ، منطق مهندسی سیستم کنترل بازخورد سوخت تعیین می کند که سنسور اکسیژن نزدیک به محفظه احتراق است ، و دقت بیشتری در کنترل سوخت است ، که عمدتاً با ویژگی های جریان هوای اتلاف ، مانند سرعت گاز ، طول کانال (گاز بیش از حد در پشت آن زمان است) تعیین می شود (گاز بیش از حد در پشت آن قرار دارد) و زمان پاسخگویی به هر یک از سنسورها و غیره. تعیین کنید که کدام سیلندر مشکل دارد ، که احتمال خطای تشخیص را از بین می برد و در بسیاری موارد با از بین بردن حداقل نیمی از سیلندرهای بالقوه مشکل ساز ، زمان تشخیص را کاهش می دهد. یک مبدل کاتالیزوری طبیعی با یک سنسور اکسیژن دوگانه و یک سیستم کنترل بازخورد سوخت که به طور معمول سیستم توزیع سوخت را کنترل می کند می تواند امن ترین تبدیل اجزای مضر اگزوز را به اکسید کربن نسبتاً بی ضرر و بخار آب تضمین کند. با این حال ، مبدل کاتالیزوری به دلیل گرمای بیش از حد (به دلیل احتراق ضعیف و غیره) آسیب می بیند ، که منجر به کاهش سطح کاتالیزور و پخت و پز فلز دهانه می شود ، که هر دو به طور دائم به مبدل کاتالیزوری آسیب می رسانند.

هنگامی که کاتالیزور ناکام ماند ، می توانیم بدانیم که تکنسین ها در ترمیم محیط و سیستم اگزوز بسیار مهم هستند.

ظاهر سیستم تشخیص OBD-II باعث می شود سیستم نظارت بر روی صفحه و سیستم نظارت بر محیط زیست OBD-II محیط و تشخیص دقیق کاتالیزور با توجه به ویژگی های اکسیداسیون کاتالیزورهای خوب یا بد. در عملکرد پایدار ، نوسانات سیگنال یک سنسور اکسیژن خوب (داغ) در پشت کاتالیزور باید بسیار کمتر از هر سنسور اکسیژن در مقابل کاتالیزور باشد ، زیرا کاتالیزور عادی در هنگام تبدیل هیدروکربن ها و مونوکسید کربن ، ظرفیت اکسیداسیون را مصرف می کند ، که باعث کاهش نوسان سیگنال حسگر پس از اکسیژن می شود.