به طور کلی، منطق مهندسی سیستم کنترل بازخورد سوخت تعیین می کند که سنسور اکسیژن نزدیک به محفظه احتراق است و هر چه دقت کنترل سوخت بالاتر باشد، که عمدتاً توسط ویژگی های جریان هوای خروجی مانند سرعت گاز تعیین می شود. طول کانال (گاز فوراً خیلی عقب می‌افتد) و زمان پاسخ سنسور و غیره احتمال خطای تشخیص را از بین می برد و در بسیاری از موارد با حذف حداقل نیمی از سیلندرهای بالقوه مشکل ساز، زمان تشخیص را کاهش می دهد. یک مبدل کاتالیزوری معمولی با یک سنسور اکسیژن دوگانه و یک سیستم کنترل بازخورد سوخت که به طور معمول سیستم توزیع سوخت را کنترل می‌کند، می‌تواند مطمئن‌ترین تبدیل اجزای اگزوز مضر به اکسید کربن و بخار آب نسبتاً بی‌ضرر را تضمین کند. اما مبدل کاتالیزوری در اثر گرم شدن بیش از حد (به دلیل احتراق ضعیف و ...) آسیب می بیند که منجر به کاهش سطح کاتالیزور و تف جوشی فلز روزنه می شود که هر دو به مبدل کاتالیزوری آسیب دائمی می زنند.

هنگامی که کاتالیزور خراب می شود، می توانیم بدانیم که تکنسین ها در تعمیر محیط و سیستم اگزوز بسیار مهم هستند.

ظاهر سیستم تشخیص OBD-II باعث می شود که سیستم نظارت بر روی برد و سیستم مانیتورینگ OBD-II محیط و ابزار تشخیص دقیق کاتالیزور با توجه به ویژگی های اکسیداسیون کاتالیزورهای خوب یا بد باشد. در عملکرد پایدار، نوسان سیگنال یک حسگر اکسیژن خوب (گرم) در پشت کاتالیزور باید بسیار کمتر از هر سنسور اکسیژن در جلوی کاتالیزور باشد، زیرا کاتالیزور معمولی در هنگام تبدیل هیدروکربن ها و مونوکسید کربن ظرفیت اکسیداسیون را مصرف می کند. نوسان سیگنال سنسور پس از اکسیژن را کاهش می دهد.