دو نوع سنسور اکسیژن در عمل استفاده می شود: سنسور اکسیژن زیرکونیا و سنسور اکسیژن تیتانیا. سنسورهای معمولی اکسیژن به دو سرب، دو سرب و سه لید تقسیم می شوند. تک سرب سنسور اکسیژن زیرکونیا است. سنسور اکسیژن دو سرب اکسید تیتانیوم؛ سنسور اکسیژن با سه سرب یک سنسور اکسیژن زیرکونیایی گرم شده است. در اصل سنسور اکسیژن با سه لید قابل تعویض نیست.

هنگامی که سنسور اکسیژن از کار بیفتد، کامپیوتر سیستم تزریق سوخت الکترونیکی قادر به دریافت اطلاعات غلظت اکسیژن در لوله اگزوز نخواهد بود، بنابراین نسبت هوا به سوخت را نمی توان بازخورد کنترل کرد، که باعث افزایش مصرف سوخت و اگزوز می شود. آلودگی موتور، و موتور دارای دور آرام ناپایدار، شلیک ناقص و موج خواهد بود. بنابراین عیب یابی یا تعویض باید به موقع انجام شود.

خطاهای رایج سنسور اکسیژن

مسمومیت با سنسور اکسیژن

مسمومیت با سنسور اکسیژن یک عیب رایج و دشوار برای پیشگیری است، به ویژه برای خودروهایی که اغلب از بنزین سرب استفاده می کنند. حتی یک حسگر جدید اکسیژن تنها می تواند هزاران کیلومتر کار کند. اگر فقط کمی مسمومیت با سرب وجود داشته باشد و سپس از یک جعبه بنزین بدون سرب استفاده شود، می توان سرب روی سطح سنسور اکسیژن را از بین برد و آن را به کار عادی بازگرداند. با این حال، به دلیل دمای بالای اگزوز، سرب اغلب به داخل آن حمله می کند، که مانع از انتشار یون های اکسیژن می شود و سنسور اکسیژن را ناکارآمد می کند. در این زمان فقط می توان آن را تعویض کرد.

علاوه بر این، معمولا حسگرهای اکسیژن دچار مسمومیت با سیلیکون می شوند. به طور کلی، دی اکسید سیلیکون تولید شده از احتراق ترکیبات سیلیکونی موجود در بنزین و روغن روان کننده و گاز سیلیکونی که در اثر استفاده نادرست از واشر آب بندی لاستیکی سیلیکونی ایجاد می شود، حسگر اکسیژن را ناکارآمد می کند، بنابراین استفاده از سوخت با کیفیت بالا ضروری است. و روغن روان کننده هنگام تعمیر، واشر لاستیکی باید به درستی انتخاب و نصب شود و سنسور نباید با حلال ها و مواد ضد چسبندگی غیر از مواردی که سازنده مشخص کرده است پوشانده شود.