دو نوع سنسور اکسیژن در عمل استفاده می شود: سنسور اکسیژن زیرکونیا و سنسور اکسیژن تایتانیا. سنسورهای اکسیژن مشترک به یک سرب ، دو سرب و سه سرب تقسیم می شوند. سرب منفرد سنسور اکسیژن زیرکونیا است. سنسور اکسید اکسید تیتانیوم دو جانبه ؛ سنسور اکسیژن با سه سرب یک سنسور اکسیژن زیرکونیا گرم شده است. در اصل ، سنسور اکسیژن با سه سرب قابل تعویض نیست.

پس از عدم موفقیت سنسور اکسیژن ، رایانه سیستم تزریق سوخت الکترونیکی قادر به دریافت اطلاعات غلظت اکسیژن در لوله اگزوز نخواهد بود ، بنابراین نسبت سوخت هوا نمی تواند بازخورد را کنترل کند ، که باعث افزایش مصرف سوخت و آلودگی اگزوز موتور می شود و موتور دارای سرعت بیکار ، سوء استفاده ، سوء استفاده و جراحی خواهد بود. بنابراین ، عیب یابی یا جایگزینی باید به موقع انجام شود.

گسل های مشترک سنسور اکسیژن

مسمومیت سنسور اکسیژن

مسمومیت با سنسور اکسیژن یک تقصیر شایع و دشوار برای جلوگیری از آن است ، به خصوص برای اتومبیل هایی که اغلب از بنزین سرب استفاده می کنند. حتی یک سنسور اکسیژن جدید فقط می تواند برای هزاران کیلومتر کار کند. اگر فقط مسمومیت با سرب جزئی وجود داشته باشد و سپس از جعبه بنزین بدون استفاده استفاده شود ، می توان از سرب روی سطح سنسور اکسیژن حذف شد و می توان آن را به کار عادی بازگرداند. با این حال ، به دلیل دمای اگزوز بالا ، سرب اغلب به فضای داخلی آن حمله می کند ، که مانع انتشار یونهای اکسیژن می شود و سنسور اکسیژن را بی اثر می کند. در این زمان ، فقط می توان آن را جایگزین کرد.

علاوه بر این ، برای سنسورهای اکسیژن از مسمومیت سیلیکون رنج می برند. به طور کلی ، دی اکسید سیلیکون تولید شده توسط احتراق ترکیبات سیلیکون موجود در بنزین و روغن روغن کاری ، و گاز سیلیکون ساطع شده با استفاده نادرست از واشر آب بندی لاستیکی سیلیکون باعث می شود سنسور اکسیژن بی اثر شود ، بنابراین لازم است از سوخت با کیفیت بالا و روغن کاری شده استفاده شود. در هنگام تعمیر ، واشر لاستیکی باید به درستی انتخاب و نصب شود و سنسور نباید با حلال ها و مواد ضد عفونی کننده غیر از موارد مشخص شده توسط سازنده پوشانده شود.